Nooit heb ik spijt gehad dat ik Betty gebeld heb

Betty en haar wichelroede,

Eerst wil ik graag beginnen te vertellen wie ik ben. Ik ben Mirjam van Ginneken en ik woon op een klein ‘boerderijtje’ in Molenschot. Wij wonen hier nu ongeveer 10 jaar samen met onze honden, paarden/pony’s, poezen, kippen, schaapjes en waarschijnlijk ook wel wat muisjes.

Door verhalen van mensen uit de buurt wisten wij dat er ondergrondse “riviertjes” in deze omtrek waren, maar tevens wisten we ook niet wat dat inhield.

Betty en Frank hebben wij leren kennen op menwedstrijden, en er was direct een soort van klik tussen ons. Dit hield in op wedstrijden zochten we altijd elkaar op, gezellig kletsen, en ik wist hierdoor ook dat Betty buiten dat ze verloskundige was ook deed wichelroede lopen. Dit bleef lang zo maar ik had er nog niet zo veel mee.

Wij hadden ook een paard dat niet de makkelijkste was, maar dit wisten we al bij de koop van dit dier. Wij maakten ons daar niet echt druk om, en begonnen haar gewoon te rijden. Niet makkelijk maar het ging. Na een tijdje kon ik haar zelf niet meer rijden vanwege rugproblemen bij mezelf, en moest ik het rijden definitief vaarwel zeggen. Het paard werd in het vervolg gereden door mijn instructrice. Het viel ons wel op dat zij als zij tijdelijk bij haar gestald werd voor training dat haar ‘humeur’ beter werd en zij makkelijker te rijden was, maar we wisten hier geen vinger op te leggen. Ook een van onze honden had al voor de 2e keer een nestje pups gehad wat niet helemaal vlot verliep, en de 2e keer ging het wel heel erg mis (spoed keizersnee, 4 dode pups 2 leven en 1 in coma die het wel heeft overleefd). Nog steeds geen idee dat onze riviertjes er iets mee te maken zouden hebben.

Op een dag kwam Herman thuis met het verhaal dat een klant van hem iemand had laten komen met een wichelroede omdat hun dieren allerlei vage klachten hadden, en of het niet iets voor ons was. Nou zei ik dan ga ik wel Betty bellen, ongelovig als ik toen nog was in dit soort dingen, dacht ik “maar Betty zal niet liegen als er iets is”

Zo gezegd zo gedaan en Betty kwam. Ik was vrij snel overtuigd. Niet zo zeer van wat Betty deed, maar hoe mijn hond reageerde toen ze de eerste waterader tegenkwam (en dit was vrij snel daar we er echt veel hadden). Het was de hond die de pups had gekregen, zij ging pal voor Betty haar voeten zitten met een blik van “zo jij weet het dus ook”, heel apart om te zien. Na het huis ging Betty door de stallen, de paarden stonden buiten op de wei, en zij wist niet in welke stal welk paard stond. Toen zij in de stal van ons ‘lastige’ paard kwam reageerde ze vrij heftig en zij dat het paard wat hierin gestald stond het echt niet best had. Kruisingen van wateraders voor haar voerbak en nergens een rustig plekje voor haar. Daar werd het me allemaal duidelijk, en deze ontdekking was voor mij erg emotioneel. Veel aders werden gevonden en langzaam maar zeker viel er veel op zijn plaats. De reden waarom wij altijd maar moe waren (wateraders onder ons bed) hele jonge pony’s die steeds de stal uitsprongen (aders voor de deur), de moederhond die op aders sliep, nooit kuikens bij de kippen die toch wel aan het broeden waren geweest, lastige paard wat hysterisch door de wei liep (draaikolk), en zo nog veel meer.

Betty adviseerde ons de kist met koperspoelen te plaatsen, en wij waren niet moeilijk meer te overtuigen. Na het plaatsen van deze kist, heeft het lastige en ook niet erg knuffelige paard ruim een week staan hinniken om aandacht. Ik werd er bijna gek van ze wilde voortdurend aandacht, gelukkig stelde Betty mij gerust dat dit overging. En inderdaad na een paar weken kwam het paard tot rust en veranderde van lieverlee in een nog steeds heet maar veel beter handelbaar paard. Ook wij werden steeds beter uitgerust wakker, en kregen meer energie. Pony’s gingen na verloop van tijd gewoon de stal in en uit, en in de zomer er op jaja kuikentjes en niet een paar nee heel veel, zelfs de zwaluwen wisten dit jaar onze stal te vinden en sommige kregen die zomer wel 2 x een nestje jong. Wij mensen kunnen nog doen alsof de kist iets veranderd, maar onze dieren weten niets van een kist met koperspoelen, en dieren kunnen ook niet faken. Maar het verschil is er erg duidelijk voor ons te zien en te voelen.

Nooit heb ik spijt gehad dat ik Betty gebeld heb, zoveel rust gekregen in ons en onze dieren, en het pupje wat in coma geboren is heeft ons vorig jaar een prachtig gezond nestje van 7 pups geschonken, helemaal goed gegaan. Dus…….

Betty dank!!

Inmiddels heb ik bij Betty de cursus wichelroede lopen met veel plezier gedaan en doe nu de energetische cursus. Ben veel meer bewust van mezelf en heb ondekt dat ik eigenlijk best een gevoelsmens ben, maar was me hiervan nooit bewust. Ze heeft mijn leven zeker in positieve zin verrijkt.

Mirjam